'De taal van de natuur'

In de Happinez van deze maand (augustus 2025) staat een mooi artikel over tekens uit de natuur. 

Deze manier van communiceren wordt al eeuwenlang gebruikt door (inheemse) volkeren en ook in de psychologie was er al vroeg aandacht voor hoe de natuur kan helpen bij zelfreflectie en bewustwording. Aan het begin van de 20e eeuw schreef Carl Jung over het begrip 'synchroniciteit'. Hiermee bedoelde hij dat datgene wat wij labelen als een teken uit de natuur, zoals een vlinder, geen toeval is, maar een spiegeling van een innerlijk proces. Ook vanuit de neurowetenschap wordt dit onderbouwd. "Ons brein is geen passieve waarnemer van de werkelijkheid, maar een actief betekenisgevend orgaan. Het weeft patronen, zoekt verbanden, vult in wat er niet letterlijk is. Daarom kan een natuurteken - een veer, een ree, een plotselinge windvlaag - als een boodschap aanvoelen. Niet omdat het een gecodeerd bericht is, maar omdat het de binnenwereld en buitenwereld voor een kort moment laat samenvallen. In andere woorden: "Zo'n teken uit de natuur resoneert omdat het iets aanraakt wat al in beweging was in jou."

Deze (oude) wijze van communiceren vraagt om stilte en aandacht. En laat dat nou juist twee ingrediënten zijn waar we in onze moderne maatschappij, waarin we constant worden afgeleid en overprikkeld, veel te weinig van hebben. Daarom geloof ik zo in de kracht van buitenpsychologie. In de natuur nemen we letterlijk afstand van alles dat afleidt en kunnen we (weer) open gaan staan voor wat er werkelijk in ons leeft. En dat; zonder oordeel luisteren en kijken naar wat er in ons leeft, is wat mij betreft een essentieel onderdeel van succesvolle therapie.

Zonlicht dat door de bomen schijnt geeft letterlijk en figuurlijk verlichting.